Ik en mijn gokkast – deel 2

In de soapserie Ik en mijn Gokkast behandelen we vandaag deel 2. In de eerste serie lieten we je al weten dat het blijkbaar mogelijk is een mens – de gokker in dit geval – te verleiden en te manipuleren. Je zorgt er als spelontwikkelaar voor dat je de gokkast van een online casino wat menselijke trekjes meegeeft en voila….de gokker stopt steeds meer centjes in de fruitautomaat of videoslot. Is het zo eenvoudig dan? Nou, enerzijds niet. Het toevoegen van de menselijke maat aan de gokkast moet het gevolg zijn van een uitgekiend onderzoek. Alleen dan kan het zijn uitwerking hebben. Anderzijds, als het onderzoek reeds is verricht, resteert er niet veel meer en kan het incasseren beginnen.

Mens of algoritme?

Een ander element van het betreffende onderzoek bleek te gaan over het van tevoren informeren van de gokkers over wat er te gebeuren staat. Een deel van de onderzochte gokkers kreeg van tevoren te horen dat een menselijke maat toe te passen is bij het gokken op een gokkast. Het andere deel kreeg een ander verhaal te horen. Hen werd verteld dat een gokkast slechts bestaat uit een computer die her en der wat algoritmes uitbraakt. Met deze wezenlijk andere informatie gingen beide groepen achter de gokkast zitten en begonnen met hun gokavontuur. En inderdaad, bij beide groepen traden inderdaad verschillen op.

Uitkomst onderzoek

Belangrijk in dit onderzoek was, dat men de gokkers vrij lieten in de tijd die ze wilden gebruiken om te gokken op de aan hun toebedeelde gokkast. Hadden zij zin om slechts een kwartiertje te spelen, dan moesten ze dat vooral doen. Wilden ze echter twee uur lang blijven zitten achter de gokkast, ook dan werden ze hierin vrijgelaten. Het onderzoek werd dus op geen enkele wijze beïnvloed door de factor tijd. Alleen dan zouden we kunnen komen tot een heldere uitkomst van het betreffende onderzoek. De deelnemers die van tevoren het verhaal over de menselijke maat hadden gehoord, speelden 8 spins langer (32 spins ten opzichte van 24) dan de mensen die het verhaal over het algoritme hadden gehoord.

Minder winst voor menselijke maat

Bovenstaande uitkomst had betrekking op een gokkast die gratis te bespelen was. Om het onderzoek wat meer kracht te geven, werd besloten dit concept ook eens te proberen met een gokkast waarbij men daadwerkelijk geld kan winnen of verliezen. De ‘menselijke’ groep speelde gemiddeld 67 spins op de betreffende gokkast. De mensen die nog steeds overtuigd waren van het algoritmeverhaal speelden slechts 47 spins.

In het laatste geval werd gekozen voor het gokken met geld. Belangrijk is te weten wat nu voor beide groepen de opbrengst of het verlies was. De ‘menselijke’ groep verloor meer dan de algoritmegroep en stopte vaak pas met gokken op het moment dat ze zagen dat ze blut waren en verder gokken dus niet meer mogelijk was. Het blijft opmerkelijk te zien hoe wij als mens – en dus als gokker – de gokkast onbewust beoordelen op hun zogenaamde menselijke eigenschappen.